หนึ่งคนเฝ้ารอ แต่อีกหนึ่งคนลืม ...
"เหอะ! ถ้ารู้ว่าโตขึ้นแล้วนายจำฉันไม่ได้ ฉันจะไม่มานั่งรอนายตั้งนานสองนานแบบนี้หรอกนะโลเวล"
คิดแล้วมันน่าเจ็บใจชะมัดที่การหวนคืนมาของเขามันทำให้หัวใจสั่นไหว
เคยมีคนบอกว่าคำสัญญาของเพื่อนวัยเด็กนั้นเชื่อถือไม่ได้
บางคนเดินสวนกันยังไม่มีแต่แต่เอ่ยปากทักทายเลย
‘เราสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป’
ยิ่งถ้ามีคำว่า สัญญา ยิ่งเชื่อไม่ได้
รอแล้วรอเล่า หวังว่าเพื่อนคนเดียวในสมัยเด็กจะกลับมาหา
คงจะมีแค่เจ้าตุ๊กตาเท่านั้นที่อีกฝ่ายทิ้งให้ดูต่างหน้า
ไหนบอกว่าจะกลับมาไง!
แต่ใครจะไปรู้ว่าเด็กชายจมูกโด่งในวันนั้นจะโตของมา(หน้าตาดี)ได้คุณภาพขนาดนี้
อย่างนี้เหนือจะไม่ถอดใจค่ะ จำไม่ได้ไม่เป็นไร เรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่าโลเวลเพื่อนเก่าที่รัก!
ขอบคุณธีมสวยๆจาก
นี่ไม่ใช่เรื่องแรกของไรเตอร์ แต่ไรเตอร์ชอบซุ่มแต่งเอาไว้เรื่อยๆ
เชื่อว่ามีหลายคนก็คงเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนเก่าอย่างแน่นอน
ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
กำลังใจของการแต่งขึ้นอยู่กับรีดเดอร์นะจ๊ะ ขอแค่มีรีดเดอร์ที่น่ารักเข้ามาอ่านไรเตอร์ก็ดีใจแล้วค่ะ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น